Felaketim Olurdu, Ağlardım

Uykuyla aram hiç yok bu aralar, güneşin doğdunu da görüyorum battığını da. Kimi zaman bir yazar kimi zaman da bir şair konuk oluyor bu sabahlara. Bu sabah elimde “K”, gözüm Attila İlhan’da. Öyle güzel anlatıyor ki “K” yazmadan,  paylaşmadan geçemiyorum:

Kanatları parça parçaydı ağustos gecelerinin, yıldızlar kaynıyor ve İstanbul şangur şungur ayaklarınızın dibine dökülüyordu. Tren çığlıkları içindeki sirkeci dökülüyordu. İntihar dumanları tütüyordu Haydarpaşa Garı’ndan, İstanbul kirli dudaklarını uzatıyordu ve biz kendimizi yani o bildiğin Atilla İlhan’ı zehirlemeye çalışıyorduk. Şiir yazıyordu o ve gece yarısı tenha olmuştu her yer. İstanbul’du karanlık, İstanbul’du tenha olan… Aldanmıyorduk, kulaklarımızdan kan fışkırıncaya kadar onun emrindeydik, biliyorduk. Ama o unutmuştu bizi; Birader, Mırç ve beni… İşte bu yüzdendi bedenimizdeki cüzamın izleri. Cüzamlı kadınlardan kaptığımız aşk yaralarıyla bizi orada tutan. Onlara kızamıyorduk ya, bu yüzden kızıyorduk ona ve Atilla İlhan yüksek perdeden bağırıyordu o gece:

“Ulan bunu sen de bilirsin İstanbul, Kaç kere yazdım kim bilir

Kaç kere kirpiklerimiz kasaturalara dönmüş diken diken

1949 Eylül’ünde birader mirç ve ben, sokaklarında mohikanlar gibi ateş yaktık

Sana taptık ulan, Unuttun mu?” 

Bir ateşin başındaydık. Ağustos Eylül’e karışıyordu işte. Sen Ağustos’tun o vakitler; ben Eylül, işte bu yüzden çok yaş farkı yoktu aramızda. Birader, Mırç ve ben, Atilla İlhan’dan kalma bir yalnızlığı demliyorduk masalarda. Birader şaraptan korkardı en çok. Çünkü “şarabın gazabından kork” dedi, Atilla İlhan, “fena kırmızıdır…” ve birader hiç şarap içmezdi ama jilet yiyen bir kıza aşık olmuştu. Karanlığın en tenha olduğu yerlerde buluşurlardı. Şiir yazarak sevişirlerdi sabaha dek. Kızı nerede, nasıl görse; aklını başından alırdı ağzı. Saçları şıra köpüğü, kaşları bıçak izi kırmızı…

“kızıl demirden bir ünlem, salınması yangın yalnızı

Korkmasam öpmeye eğilsem dişleri elektrik kırmızı

Çarpılmış başım sersem, sevdim jilet yiyen kızı

Göğsündeki kumrulara değsem, gagaları zehirli kırmızı…”

Ve yağmur hiç ses çıkarmadan götürdü beni…Yerine getirmedi bir şey. Yağmur yağarken akıyordum kaldırım taşlarının arasında, yollarda süzülüyordum ve kimsenin bilmediği bir şiir okuyordum avucumda sımsıkı tutup:

“Gözlerin gözlerime değince, felaketim olurdu, ağlardım

Beni sevmiyordun bilirdim, bir sevdiğin vardı duyardım

Çöp gibi bir oğlan ip ince, hayırsızın biriydi fikrimce

Ne vakit karşımda görsem, öldüreceğimden korkardım

Felaketim olurdu, ağlardım

Ne vakit Maçka’dan geçsem, limanda hep gemiler olurdu

Ağaçlar kuş gibi gülerdi, sessizce bir cigara yakardın

Parmaklarımın ucunu yakardın, kirpiklerini eğerdin, bakardın

Üşürdüm, içim ürperirdi, Felaketim olurdu, ağlardım

Akşamlar bir roman gibi biterdi

Jazabel kan içinde yatardı, limandan bir gemi giderdi

Sen kalkıp ona giderdin, benzin mum gibi giderdin

Sabaha kadar kalırdın,

Hayırsızın biriydi fikrimce

Güldü mü cenazeye benzerdi, hele seni kollarına aldı mı

Felaketim oğlurdu, ağlardım”